โยธิน จูประสงค์

นักศึกษาปริญญาตรี ภาควิชาพฤกษศาสตร์ คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล

 

Greenland Skylight พื้นห่มขาว ดาวห่มเขียว โดย คัมภีร์ สรวมศิริ (คุณหมอเก๋อ)

ผมเปิดหน้าแรก...แล้วค่อย ๆ อ่านทีละตัวอักษร...

ผมลุ้นว่าผมจะได้ไปเที่ยวกรีนแลนด์จริง ๆ หรือเปล่า ทั้ง ๆ ที่ในขณะนั้นผมกำลังนั่งอยู่ที่เมืองไทย และกำลังอ่านหนังสือเล่มหนึ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย "ใช่ครับ" ผมรู้สึกร่วมไปกับคุณหมอเก๋อตั้งแต่ประโยคแรกของหน้าแรก จนถึงประโยคสุดท้ายของหน้าท้ายสุด ผมมุ่งมั่นอ่านเล่มนี้ให้จบ วางมันลงบนโต๊ะพร้อมกับรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นบนใบหน้า และความรู้สึกประหลาด ๆ ที่เกิดขึ้นในใจ...

ผมไม่ใช่คนที่ออกไปท่องเที่ยวมากมาย แต่กลับชอบอ่านหนังสือแนวท่องเที่ยวมากกว่าแนวอื่นๆ คงเป็นเพราะรูปภาพที่สวยงาม และคำอธิบายภาพที่ชวนหลงใหล แต่เล่มนี้ไม่ใช่!แค่นั้นครับ ผมว่าเพราะมันเป็น "ชีวิตจริง" ที่คนๆหนึ่งได้เผชิญหน้ากับอุปสรรคหลาย ๆ อย่าง กว่าจะเดินทางไปถึงจุดหมายที่ปักหมุดไว้ตั้งแต่ตอนแรก ผมลุ้นไปกับคุณหมอว่าตกลงแล้วคุณหมอจะไปถึงกรีนแลนด์หรือไม่ จะได้เข้าประเทศหรือเปล่า และจะไปเจอกับอะไรอีกบนเส้นทางข้างหน้าที่มองเห็นไม่ชัดเจนมากนัก (เพราะหิมะปกคลุมเต็มไปหมด)

แม้จะทุลักทุเลบ้างในบางช่วง แต่คุณหมอก็ผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้ด้วยดี ทั้งๆที่การแก้ปัญหาเหล่านั้นต้องใช้ความสามารถส่วนตัวค่อนข้างมาก ตั้งแต่ต้องเอาชนะความหนาวที่ตัวเลขอุณหภูมิเป็นศูนย์ และกำลังเคลื่อนสู่หน้าปัดฝั่งติดลบ การแก้ปัญหาบนแผ่นดินที่เราไม่คุ้นตาและผู้คนที่เราไม่คุ้นเคย การปรับตัวและปรับใจให้เข้ากับสถานการณ์ในขณะนั้น ทำให้เราโคตรแข็งแกร่ง และเติบโตขึ้นมากกว่าครั้งก่อน ๆ สอดคล้องกับประโยค ๆ หนึ่งในหน้าคำนำที่คุณหมอได้กล่าวไว้ว่า "ผมเชื่อว่า การเดินทางแต่ละครั้ง ไม่ใช่เพื่อให้เราแค่เอาไว้แรเงาประเทศที่เคยไปในแอพพลิเคชั่น หรือปักหมุดอีกสักอันลงในแผนที่ได้ แต่มันเปลี่ยนเราไปไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง และผมเชื่อว่าเราจะไม่มีวันเหมือนเดิม" ซึ่งส่วนตัวผมแล้ว ก็เชื่ออยู่ลึก ๆ ว่า เมื่อใดก็ตามที่เราเคลื่อนที่ผ่านอากาศอันหนาวเหน็บ หรือร้อนแผดเผา ลมพายุที่รุนแรง หรืออุปสรรคที่หลากหลาย แต่เชื่อเถอะว่ามนุษย์ที่คุณสมบัติพิเศษประการหนึ่ง คือสามารถซึมซับประสบการณ์และเปลี่ยนแปลงมาเป็นบทเรียนเพื่อสร้างภูมิคุ้มกันให้แก่ร่างกายของเราได้ เราเรียนและรู้ที่จะแก้ไข ปรับตัว และเลือกที่จะเดินไปในทางที่เราเป็นผู้กำหนดเอง ผมว่าตรงนี้แหละครับคือความสุขของนักเดินทาง

ผมปิดหน้าสุดท้ายลง...พร้อมกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาใหม่
ผม"คิดถึง"เมืองไทยมากครับ (ทั้งๆที่เรากำลังนั่งอ่านอยู่ที่เมืองไทย)
คิดถึงความอบอุ่นที่นี่ ที่น่าจะบรรเทาให้ความหนาวและความเหงาลดลงบ้าง