สมภพ แสนสมบูรณ์สุข

Death is not the end but only a transition…. (from Fatal Tragedy by Dream Theatre)

          ในความเข้าใจของหลายคน “ความตาย” คือ จุดจบ แต่ก็ไม่เสมอไป

          บางครั้ง “ความตาย” ก็เป็น “จุดเปลี่ยน” ที่ทำให้พวกเขากลายเป็นตำนาน การจากไปก่อนวัยอันควรของศิลปินเหล่านั้น อาจจะเป็นไปด้วยหนทางที่เขาเลือกเอง (หรือบางคนอาจจะไม่ได้เลือก)

          “ความตาย คือ ผงธุลี” และ “Heavier Than Heaven: A Biography of Kurt Cobain” เป็นหนังสือที่จะพาเราไปสัมผัสถึงโศกนาฏกรรมของเหล่าศิลปินระดับตำนาน ไม่ว่าจะเป็น Jimi Hendrix, Jim Morrison, Janis Joplin, John Lennon & George Harrison, Freddy Mercury, Sid Vicious, Layne Stanley หรือ Kurt Cobain (ส่วนตัวจะอินกับ Kurt มากที่สุด เพราะผมคิดว่าบางทีถ้าเขายังไม่ตาย เขาอาจจะไม่ได้เป็นตำนาน อย่างทุกวันนี้)

          สิ่งที่น่าสนใจ คือ พวกเขาเหล่านี้ไม่ได้ “แก่ตาย” บางคนก็ตายตอนอายุไม่ถึง 30 ด้วยซ้ำ (เคยมีคนตั้งข้อสังเกตว่าศิลปินหลายคนเสียชีวิตตอน 27-28 เท่านั้นเอง) บางคนฆ่าตัวตาย ป่วย ประสบอุบัติเหตุ หรือแม้แต่การฆาตกรรม ทำให้พวกเขาได้จากไปก่อนวัยอันควร แต่มันก็น่าตั้งคำถามว่า ถ้าพวกเขายังมีชีวิตอยู่และผลิตผลงานออกมาเรื่อยๆ พวกเขาจะกลายเป็นตำนานไหม?

          อาจจะ “ใช่” หรือ “ไม่ใช่” ก็ได้ ถ้า “ใช่” นั่นก็แปลว่าพวกเขาเป็นอัจฉริยะจริงๆ

          แต่ถ้า “ไม่ใช่” ล่ะ อาจจะเพราะพวกเขาคิดว่าเขาทนรับกับความมีชื่อเสียงและความกดดันที่มากมายไม่ไหว จนต้องเลือกจบชีวิตตนเอง (ตัวอย่าง เช่น Kurt Cobain) หรือ ด้วยความคลั่งไคล้ของผู้ติดตามผลงานที่มีต่อตัวศิลปินเอง (เช่น John Lennon) ไม่ก็เพราะหนทางชีวิตที่เขาเลือกเดินเอง (เช่น Sid Vicious กับ Layne Stanley)

          สิ่งที่ผมสัมผัสจากการอ่านทั้ง 2 เล่ม ไม่ใช่การบอกว่า เราควรใช้ชีวิตอย่างไร เพื่อให้อายุยืน แต่เป็นการบอกเราว่า ชีวิตเหมือนดอกไม้ไฟ สว่างเพียงวาบเดียว และแตกดับไป (ช้า เร็วว่ากันอีกเรื่อง) ถ้าจะมีสิ่งที่เป็น “อมตะ” ก็เพียงสิ่งที่เราทำ แค่นั้นเองจริงๆ