สาวิตรี สีตาล

          เป็นหนังสือนิยายเรื่อง “ปฏิกิริยาค้นหารัก” เป็นเรื่องเกี่ยวกับนักศึกษาชีววิทยาในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ข้าพเจ้าชอบการอธิบายและบทบรรยายต่างๆ ที่สามารถทำให้เห็นภาพและซาบซึ้งไปกับเรื่องที่อ่าน พอถึงฉากที่เศร้าซึ้งก็สามารถทำให้ซึ้งจนน้ำตาจะไหลได้ เรียกว่าอ่านแล้วอินจัดเลยทีเดียว

          เล่มต่อมา เล่มนี้ชื่อเรื่องว่า “เก้าอี้ไม้ไผ่” ของ คุณเจนภพ จบกระบวนวรรณ เป็นเล่มที่ข้าพเจ้าอ่านมาตั้งแต่ตอนสมัยเด็กๆ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะซักประมาณชั้น ป.4 ตอนนั้นข้าพเจ้าไม่ค่อยมีหนังสือให้อ่านมากนัก หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่ห้องสมุดนำออกมาจะทิ้ง ข้าพเจ้ารู้สึกเสียดายจึงขอไว้อ่าน อ่านไปอ่านมาเริ่มสนุก และอ่านจนจบเล่มในที่สุด (ซึ่งตอนนั้นข้าพเจ้าไม่เคยอ่านหนังสือจบแม้แต่เล่มเดียว) ข้าพเจ้ารู้สึกขอบคุณหนังสือเล่มนี้มากๆ ที่ช่วยทำให้ข้าพเจ้าอยากอ่านหนังสือมากขึ้นและยังคอยเป็นเสมือนเพื่อนแก้เหงาให้ข้าพเจ้าได้เป็นอย่างดี ^^ ซึ่งเรื่องราวย่อๆ ของหนังสือเล่มนี้ข้าพเจ้าจำได้เลือนลางมาก จำชื่อตัวละครไม่ได้ แต่จำได้คร่าวๆ ว่า เป็นเรื่องของคุณลุงข้าราชการครูเกษียณอายุคนหนึ่งที่มาเปิดร้านตัดผมให้คนในหมู่บ้าน ทุกๆ วันก็จะมีเรื่องต่างๆ มาเล่าสู่กันฟัง นอกจากนี้ในคราวที่เกิดปัญหาคุณลุงก็จะใช้ความเป็นครูที่ติดตัวมาสั่งสอนเด็กๆ และคนที่มาตัดผมด้วยเสมอๆ